Dag 19 Wailua, Kauai

Soms gaat er toch iets fout......

De wekker gezet om 06:00 uur want vandaag gaat het gebeuren. We gaan een helikopter vlucht maken zonder deuren. Wij houden ervan om eerst even koffie te drinken en om rustig wakker te worden. Natuurlijk was ik voor de wekker wakker maar tegen een extra bakkie koffie zeg ik geen nee.... Het is een klein half uurtje rijden naar het kantoor van Mauna Loa Tours. We melden ons daar, moeten de nodige papieren tekenen, worden gewogen en krijgen een instructiefilmpje te zien. Als het zover is worden we met een busje naar het vliegveld gebracht, een ritje van 5 minuten. En daar staat ze dan, onze kleine gele Robinson R44, een lichte vierzitshelikopter. We maken kennis met de piloot die ons een zwemvest ombindt en nog wat laatste informatie geeft. We stappen in daar waar de piloot zegt en doen na de gordel ook de koptelefoon op. Dan beginnen de "veugels" boven je hoofd te draaien en ook de kriebels in je buik doen mee. En dan..... los van de grond, no way back. We draaien weg van het vliegveld en alles om je heen ziet er zo mooi uit. Het "waait" 160 km per uur en dat merk je aan je ogen. In het begin kan je bijna niet kijken door de wind die door de cabine jaagt. We vliegen richting de bergen en ik klik de ene foto na de andere wat best lastig is met die wind en een helikopter die van rechts naar links vliegt. Als je veel foto's maakt zitten er vast wel een paar mooie tussen. Als we over die enorme bergen heen vliegen heb je soms wat turbulentie en naast mij zie ik dat Frank de stang voor zich nog iets steviger beet pakt. Ook heel dicht langs die hoge bergen en stijle wanden vliegen is niet helemaal zijn ding. Hoogtevrees doet rare dingen met de mens. We vliegen over zoveel watervallen die je niet via de weg kan bereiken. Ook over de waterval die in Jurassic Park is gebruikt. Dwars door de vallei die weer een rol gespeeld heeft in Raiders of the Lost Ark (Indiana Jones) en langs de kust, de Nā Pali coast. Woorden schieten tekort......ik zou zoveel meer willen vertellen maar als je het niet met je eigen ogen gezien hebt is dat zo moeilijk; ik hoop dat onze foto's toch een kleine impressie geven. In ieder geval kunnen we dit iedereen aanraden. Als we geland zijn nog een laatste foto met onze gele "kanarie" en dan worden we weer met het busje teruggebracht. Een ervaring rijker waar we voorlopig nog niet over uitgepraat raken.

Na dit avontuur rijden we nog even langs het verhuurbedrijf van onze Jeep omdat ze €155,- extra op de credit card hebben geblockt voor die auto wissel. We krijgen hier geen poot aan de grond dus dat wordt mailen met Alamo. Vervolgens naar huis om een broodje te eten om daarna met de boot mee op zee te gaan en de sunset te zien met diner; althans, dat was de bedoeling. Terwijl ik thuis wat foto's zit te downloaden kijk ik nog éénmaal op de reservering en tot mijn schrik zie ik dat we om 13:30 uur moeten inchecken. WHAT THE F***. Het is nu 13:05 en we zijn met de auto een uur verwijderd van de boot. We hebben het verkeerd gelezen, wij dachten 3:30 pm. Ik bel gelijk het bedrijf, leg het uit en Godzijdank kunnen we het omzetten naar morgen voor €35,-. Eigen schuld, dikke bult. Ik kan mijzelf wel voor de kop slaan dat ik dat niet goed gezien heb. Oké, het is niet anders en we gooien even wat dingen om. We gaan wat watervallen in de buurt bekijken. Ook leuk want één ervan hebben we vanmorgen vanuit de lucht gezien, dat is de Wailua Falls. Daarna rijden we nog even door naar de Opaeka'a Falls. Dit zijn allebei watervallen die je vanaf de weg kunt zien. Ik had er nog één waar je wel naar toe moet wandelen maar die doen we later. We houden het voor gezien en gaan terug naar ons appartement.

Als we thuis komen schijnt nog heel even de zon. Het is absoluut niet koud maar ja, het is nou eenmaal het natste eiland van de 4 dus na een half uur krijgen we een klein buitje. De zon keert niet meer terug maar het blijft wel droog. We zitten heerlijk op ons terras en dan denk ik ineens "waar is dat boompje gebleven waar die Zebra duifjes familie gisteren in sliep". Dat is waarschijnlijk vanmorgen door de tuinman verwijderd. Ze komen aanvliegen als het duister begint te worden en snappen er geen hout van. Ze vliegen van links naar rechts op zoek naar "hun" boompje. Moeder vogel vliegt boven ons hoofd van balkon naar balkon. Ik kan het eigenlijk niet aanzien. Stel je voor dat wij straks thuiskomen en ons huis is weg, je moet er toch niet aan denken. En dan, na lang fladderen vinden ze toch een boompje waar ze knus tegen elkaar in slaap vallen.

We laten de birdies met rust en gaan zelf ook naar binnen. Na het douchen gaan we kokkerellen. Ik maak een lekkere een bal gehakt met daarnaast gebakken uien en champignons. We sluiten deze avond af met een glasje Baileys. ook al ging het ziet zoals gepland, toch weer een geslaagde dag.