Dag 16 en 17, Puerto Vallarta

We laten de zeedagen voor wat ze zijn tenzij er natuurlijk iets speciaals gebeurt. We kunnen dit wel iedereen aanraden. Het is super fijn.

Vrijdag 19 april staat Puerto Vallarta op het programma. We komen pas om 13:00 uur aan dus de koffie op bed wordt niet voor 07:00 uur geserveerd. Zo fijn wakker worden. Op het gemakje ontbeten en daarna op dek 9 lekker gelegen wachtend tot er land in zicht komt. En dan rijzen er bergen aan stuurboordzijde op. Heel langzaam varen we verder richting de port van Puerto Vallarta. De Pilot komt weer langszij en dan weet je dat we er bijna zijn. De bergen worden verruild door torenflats die langs de kuststrook het toonbeeld zijn. De Pilot draait heel behendig het schip zodat we nu achteruit aan de kade liggen naast nog twee andere cruiseschepen. Heel handig want we vertrekken pas laat vanavond.

We lunchen eerst nog voor we ons opfrissen en van boord gaan. We willen naar het oude centrum en de Malecón, een prachtige promenade van anderhalve kilometer die je langs kust én kunst voert. Er staan namelijk prachtige (zand)sculpturen van lokale kunstenaars op deze boulevard. Het is te ver om te lopen dus nemen we een taxi. “$15,- en geen cent minder” zegt de taxichauffeur. Achteraf hadden we weg moeten lopen want later hoorden we dat er een twee stelletjes hieraan boord het voor $10,- konden afmaken. Wij zijn nooit goed in afdingen geweest. Hij zet ons keurig aan het begin van de Malecón af. Er staat een aangenaam zeewindje wat het wat dragelijker maakt want er is geen wolkje in de verste verte te bekennen.

Verderop staat een groep Amerikanen foto’s van elkaar te maken en als we dichterbij komen zien we dat ze om beurten voor de letters Puerto Vallarta gaan staan met in het midden een bronzen zeepaardje (el Caballito), hét kenmerk van Puerto Vallarta. We staan er letterlijk 2 seconden als één van die Amerikanen vraagt of hij een foto van ons moet maken. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee op en als het stelletje voor ons klaar is schuiven wij voor de letters  wat bleek nou….. die halve bus moest nog dus feitelijk hebben we gewoon ordinair voorgedrongen. Na een sorry zijn we snel doorgelopen. 🙈 Overal op deze boulevard staan bronzen beelden die best groot zijn. We nemen van een paar foto’s. 

Op het strand staan gestapelde strandstenen, elk een bewijs van de eeuwenoude kunst van het balanceren van rotsen en de spirituele betekenis die dit heeft. De handeling van het subtiel stapelen van stenen vergt geduld en een voortreffelijk streven naar evenwicht. Elke steen symboliseert genade, of het nu een uiting van dankbaarheid is of een oprecht offer voor iemand in nood. Deze stenen arrangementen heet cairns. 
We lopen verder, pakken nog even een markt mee vol met toeristen “rommel” en komen aan bij een volgepakt strand. Hier staan net zoveel hotels als terrasjes op het zand. Via een smal pad komen we aan bij Muelle de los Muertos (Pier) Dit is de zone Romanica van Puerto Vallarta en is in 2013 heropend. Met 665 meter diep in de zee, vind je aan het einde een cirkelvormig met opvallend en metalen beeldhouwwerk dat lijkt op een zijl van een schip. In het midden is een ronde bank waar veel locals zitten. Vanaf hier kun je ook een boot, panga of watertaxi nemen om naar andere stranden te gaan.

Als we teruglopen via het oude centrum  komen we bij de Iglesia de Nuestra Senora de Guadalupe, een van de toonaangevende gebouwen binnen Puerto Vallarta. De officiële vertaling van deze kathedraal van Puerto Vallarta is ‘kerk van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe’. Midden in het centrum steekt de kroon op de toren van deze kerk boven alles uit. Deze is naar beneden gevallen door de aardbeving in 1985. Toen is het vervangen door een glasvezel exemplaar. Je weet nooit wanneer er weer een aardbeving komt….. Uiteraard kijken we even binnen.  Veel Maria beelden maar verder niet heel veel pracht en praal.

We kijken nog wat rond in het oude centrum maar ook hier voeren de winkeltjes met prullaria de boventoon. We zijn wel een beetje uitgewandeld. Voor dezelfde prijs nemen we een taxi terug en pakken op de boot even onze rust. Na een verkwikkende douche gaan we vanavond eten bij de Pinnacle grill. We hadden dit van te voren besproken maar daar was iets fout gegaan en was het een dag verzet. Een prachtig restaurant er hadden alleen wat mensen moeten zitten. Op een boot met 2000 mensen en dan zitten we daar alleen. Het eten was fantastisch hoor maar je mist toch wat. Als we op dek 9 komen om de afvaart te gaan bekijken blijkt dat er weer een groep te laat is. Gevolg een uur vertraging. Om 23:30 uur vertrekken we dan eindelijk richting Cabo waar we overmorgen zullen aankomen. Dat is de laatste bestemming in Mexico.