Dag 29, Seattle

Het bed in onze bedstee is iets wat te smal. Frank had me er bijna uitgewerkt en daardoor niet zo goed geslapen. Vandaag voor het eerst een eigen ontbijtje gemaakt. Eitje gebakken, sjuutje erbij en een yoghurtje na; niets mis mee. Om 09:45 uur lopen we naar de Space Needle. Ik heb online een kaartje gekocht en als je dan voor 11:00 uur naar binnen gaat ben je €10,- goedkoper uit. Zo gezegd, zo gedaan. Frank blijft buiten op een bankje in het zonnetje op mij wachten. Die krijg je echt niet in een lift die aan de buitenkant naar boven gaat. Nou, ik wel hoor….. via een fotograaf loop ik naar de lift. Er staat gelukkig een kleine rij en bij de tweede rit kan ik al mee. Binnen 43 seconden is de lift helemaal boven en sta je torenhoog boven Seattle. De Space Needle is gebouwd in 1962 ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling, is 184 m hoog, 42 m breed op zijn breedste punt en weegt 8660 ton. Eerst is er een soort binnenring, hier kun je ook genieten van het uitzicht zonder dat je buiten hoeft te staan maar buiten is toch gaver hoor. Dat doe ik dan ook. Ik loop daar een rondje, maak wat foto’s en een selfie en dan zie ik Frank onder mijn voeten. Een piepklein mannetje zittend op een randje. Ik heb daar ook een foto van gemaakt. Met zo’n 16 graden en zon is dit plaatje compleet. Vervolgens loop ik twee trappen naar beneden waar de toiletten zijn maar veel belangrijker: de glazen vloer….. Dit is niet een stukje: nee, je kunt op die glazen vloer ook een rondje lopen. Hoe gaaf is dat. I love it. Ook hier zie ik Frank weer zitten. Nou, nog één foto dan. Ik ben nu een uur boven en heb alles ggezienen dus tijd om naar beneden te gaan. De liftboy die ons naar beneden brengt geeft in die 43 seconden een aria weg waar beneden flink voor wordt geapplaudisseerd. 

We besluiten de Eliot Bay Trail te lopen. Een mooi aangelegd pad langs de waterlijn. Hij is 4.3 km lang en loopt van het centrum naar de haven. Aan het begin staat een fontein met een man erin. Zoiets zie je niet veel. Hij is bloot en dat mag dan wel weer!!! Deze fontein hoort bij het Olympic Sculpture Park, een industrieterrein van negen hectare in een open groene omgeving met kunst. Dit nieuwe park aan het water geeft je de mogelijkheid om een verscheidenheid aan beeldhouwwerken in een buitenomgeving te ervaren, terwijl je geniet van het ongelooflijke uitzicht en de schoonheid van de Olympic Mountains en het is gratis. Terwijl we dit bekijken worden de geluiden van de stad steeds minder en voeren nu de vogels de boventoon en zo af en toe een trein. Aan het eind hadden we gehoopt op een koffietentje of zoiets maar helaas we moeten weer terug naar de stad voor een bakkie. Daar ploffen we neer op een terras bij pub 70. Het is ondertussen al weer middag dus de koffie wordt een biertje. We lunchen hier ook gelijk maar. We hadden gelezen dat er downtown een waterval park is en laten wij nou gek zijn op watervallen. Het is even een stukje lopen maar wel een leuk stuk zo langs al die pieren. Er wordt flink gewerkt om het nog mooier te maken dan het al is. Als we in de buurt komen lopen we nog langs een monument ter nagedachtenis aan alle brandweerlieden die in de loop der jaren zijn gesneuveld. Erg mooi gedaan. En dan staan we voor ……….. een dicht hek. Waterval park is gesloten. Sommige idioten vonden het leuk om het park te bewerken met graffiti en daarom is het vandaag gesloten. Hebben wij weer. 😡 Heel jammer maar het is wat het is. 

De voeten worden moe en we besluiten naar huis te gaan. Dat is vanaf hier toch nog een uurtje lopen. We zijn moe maar het was wel een hele leuke dag. We maken thuis de restjes op en pakken de koffertjes weer in. Morgenochtend vertrekken we naar New Orleans.