Dag 17 t/m 23, Varadero

24 t/m 29-01-2015, dag 17 t/m 22 (Varadero)

Van deze 6 dagen in Be Live Terquesa zal ik 1 verslag maken.

Dag 17:

Voor het eerst aardig geslapen. Het kussen kan ermee door, het bed is niet te hard of te zacht en de airco maakt weinig geluid, gelukkig want de onze kan niet uit. Uiteraard ben ik voor 06.00 uur wakker maar dat is in dit geval niet erg. De bar bij het zwembad is 24 uur open dus ga ik daar mijn blog bijhouden met koffie. Heerlijke koffie. Frank slaapt uit tot 07.15 uur en Jan tot 08.00 uur. Dat moeten ze lekker doen want het weer   is niet zo best, veel wolken. Het ontbijt is super, weer volop keus. Lekker bakken op het strand, althans dat was de bedoeling zit er vandaag niet in. Helaas verliep dat iets anders. De wolken hadden eind van de ochtend plaats gemaakt voor een dikker pak waar de zon niet doorheen kon. Misschien morgen meer geluk. Dit is voor het eerst in twee weken dat de zon de wolken niet weg krijgt.                                                            

Er zit hier een groep pelikanen die vlak voor je neus over de kustlijn vliegen en die zich graag laten fotograferen. Niet geheel vrijwillig hoor. Er loopt een mannetje met een emmer visjes dus die volgen ze graag. De rest van de dag mensen kijken, wat drinken en eten. Wat zijn wij lui!!! Als je in de middag niet uitgebreid in de buffetzaal wil lunchen kan dat ook in de "snackbar" vlak bij het strand. Hier kun je uit een paar simpele dingen als een broodje hamburger, pasta of tosti kiezen maar wel met patat. Het avondeten doen we wel bij   het buffet, morgen al la carte bij de Italiaan. De avondshow is een miss verkiezing, waar wij alle drie niet wild van zijn dus wij houden het voor gezien.

Dag 18:

Op zich aardig geslapen alleen ben ik vannacht weer lek gestoken. Vanavond maar weer smeren. Bruin worden we niet, het is half 6 als ik wakker word, het waait hard en ik zie geen sterren, maar we zien er alle drie wel grappig uit met al die bulten en rode vlekjes. Wat niet grappig is is dat het toilet overuren maakt. Ik denk dat   het toch door het eten van al dat groenvoer komt. Waarschijnlijk wordt dat in hun water gewassen en mijn darmen kunnen het nu niet meer aan.

Normaal vind ik de kleur grijs wel aardig maar hier vind ik het vreselijk. De hele dag blijft het zo. We besluiten  van de nood een deugd te maken en gaan na het ontbijt naar Varadero Centro. Er rijdt een Hop on hop off bus voor Cuc 5 (4). Helaas zijn wij niet de enige die er zo over denken. Die bus zit afgeladen en hij rijdt maar eens   per half uur. Gelukkig heeft de meest voorkomde busmaatschappij Transfur er goed op ingespeeld en zet extra gewone bussen in voor Cuc 2 per enkele reis. Varadero Centro is leuk als je nog een souvenirtje moet kopen.   Het is een hoofdstraat met allemaal kraampjes die dezelfde "prullaria" verkopen. Jan koopt leuke sambaballen en een armbandje voor zijn kleinkinderen en dan houden wij het voor gezien. Dat geslenter is niets voor de mannen dus we nemen zo'n zelfde bus terug wat ik niet erg vind want de darmen spelen nog steeds op. Omdat het weer nog steeds niet wil meewerken besluiten we de middag al Hartenjagend door te brengen. Het hele park zit te kaarten bij de bar. We hebben voor vanavond bij de Italiaan afgesproken. Het is een al la card restaurant waar van elke gang 3 keuzes op de kaart staat. Je kunt als je wilt 4 gangen nemen. Daarnaast is er een saladebar. Het eten is niet slecht maar er speelt in dit niet zo grote restaurant een pianist alsof we bij een begrafenis zijn. Dooreten dus en wegwezen. Koffie drinken doen we bij het podium waar vanavond een danswedstrijd op het programma staat. Het was erg grappig om te zien, we hebben ons rot gelachen. Om 23.00 uur vinden we het mooi geweest.

Dag 19:

Het is kwart voor 6 als ik wakker word en als ik in het donker naar de bar loop zie ik sterren. Dat belooft wat goeds. Gauw de mannen wakker maken. Ik hoor van Jan dat hij de halve nacht op het potje heeft gezeten, hij  heeft er dus ook last van. Met mijn darmen is het al niet veel beter. Maar dat mag de pret niet drukken als we tijdens het ontbijt de zon zien. Dus hup zwemkleding aan en naar het strand. Door het slechte weer van de afgelopen twee dagen zijn er hoge golven en is er code rood afgegeven. Dat betekent dat je het water niet in mag. Langzaam zie je toch dat er steeds meer mensen de zee ingaan maar niet ver. Uiteindelijk vindt de strandwacht dit goed dus Frank en ik gaan ook. Je moet echt wel goed opletten want je voelt dat de stroming   je constant onderuit probeert te gooien, wat soms zelfs lukt. We lijken wel een stel jonge kinderen. De zon komt na de lunch (een hotdog met friet) pas echt goed door dus gaan we nog even bij het zwembad liggen luieren.  Na het eten kijken we nog naar de dansshow van het animatieteam en gaan we naar onze kamer.

Dag 20 t/m 22

Over de afgelopen dagen kan ik kort zijn. Afwisselend zon en wolken. Er stond veel wind dus we lagen de laatste dagen bij het zwembad i.p.v. op het strand wat ik niet erg vond want ik wilde de wc graag binnen  "zitbereik" houden. Ik loop hier helemaal leeg en de imodium helpt ook niet. Dus enige vorm van activiteit       ontplooiing was er dan ook niet bij. De avondshows hier zijn leuk. Vooral de Magic show zat goed en leuk in  elkaar en onze laatste avond was er een show in het zwembad. Wat hebben die jongens en meiden moeten afzien want het was best koud, zeker door die wind. De een na laatste avond hebben we a la carte gegeten bij de Mexicaan. Een open houten gebouwtje vlak bij het strand. Het eten was lekker en weer eens iets anders. Ook hier weer keuze en 4 gangen incl. een saladebar.

Onze koffers staan zo goed als klaar en ook wij zijn er klaar voor. Nog een laatste ontbijt met "Frankies dushi". Zo noemt hij het kleine Cubaanse vrouwtje dat op een hele speciale manier eieren voor je bakt. Ze vraagt wat  je erin wilt incl wiskey (grapje natuurkijk) dan gooit ze vanaf een halve meter hoog je ei op de plaat terwijl ze  met luide stem HOPPA roept. Dit alles doet ze met een smile van oor tot oor. Een echte attractie in de ochtend. Nog even koffie gedronken bij het zwembad en afscheid genomen van Valerie, een 60 jarige alleen reizende vrouw uit Canada en weg zijn we. We worden door een gewone auto opgehaald en met 2 uurtjes        rijden zijn we in Havana. De vlucht terug bedroeg 8.30 uur en was tijdens de gehele reis onderhevig aan zware turbulentie. Grote delen van de vlucht mochten de riemen niet los en moest je blijven zitten.  En dan vlieg je    aan op Schiphol en blijkt alles wit te zijn. Vreemde gewaarwording als je vanochtend nog in je bikini zat. Wij zijn in ieder geval blij weer heelhuids thuis te zijn en weer een ervaring rijker.