Dag 23 Lahaina, Maui

Je zal daar maar wonen....

Bijtijds opgestaan want vandaag hebben we een dagtocht naar Lana'i. Dit eilandje ligt vlak voor de kust van Maui. Het is maar 28 km lang en 25 km breed. Om half 8 schuiven we eerst aan bij het ontbijt dat geserveerd wordt bij het zwembad. Frank neemt de Granola met home made yoghurt en ik de scrambled eggs. Het zit bij de prijs van dit motel in behalve de tip, daar moet je even apart voor tekenen. Men, je loopt leeg hier op al die tip!

Wij zijn lekker op tijd bij het hokje waar je je moet aanmelden want nog geen 5 minuten staat me daar toch een rij. Omdat we zo lekker op tijd waren kunnen we boven op het dek van de catamaran zitten. Het is prachtig weer, zo blauw (zonder wolkjes) hebben we de lucht nog niet gezien. Er komen mensen aan boord met koelboxen, surfplanken en opblaasbanden. O ja, ook met jankende kinderen. De overtocht duurt 45 minuten en dan zien we voor we van boord gaan al een mannetje staan met een bordje waarop staat "Griffeejoen". Nee, die extra e in mijn naam is niet mijn schrijffout maar die van hem...... Er gaat nog een koppeltje mee en als we die zien aanlopen kijken we elkaar aan denken: "omg, die zijn wel wat oud en krakkemikkig voor deze trip". Bruce, onze gids, begroet iedereen en laat ons instappen in zijn 4x4 wd GMC Suburban. De vrouw stapt achterin, haar man, die wat groter en flinker is, voorin en wij op de tweede rij. Bruce vertelt het één en ander over het eiland voordat we aankomen bij de Garden of the Gods. Dit is het meest winderige plekje van Amerika. Dit komt omdat hier een soort tunnelwind ontstaat tussen de eilanden door, genaamd de Tahiti Stream. We houden ons net staande terwijl Bruce een foto van ons maakt. Grappig dat je dat ook echt op de foto kunt zien. Ook dat ander stel laat zo'n foto maken door Bruce en dan gaat het fout. Die man, die al niet zo stabiel op zijn benen stond, valt en kan eigenlijk niet meer opstaan. Frank en Bruce hebben hem naar de auto moeten slepen. We hebben hem naar het ziekenhuis gebracht waar we later hoorden dat hij inderdaad zijn heup had gebroken. Sneu hoor, ze zouden morgen naar huis gaan maar dat kunnen ze wel even vergeten.

Bruce gaat met ons verder en vertelt hoe simpel het leven op Lana'i is. Er is een politiebureau maar die gasten hebben niets te doen. Er is hier namelijk geen werkeloosheid en dus ook geen criminaliteit. Je ziet ook nergens graffity en je kan je voordeur gewoon open laten. Ooit hadden ze drie cellen naast het oude politiebureau staan maar die zijn weinig bezet geweest. Je had hier ook niet in willen zitten in de brandende zon. Uiteraard kent hij dit eilandje op zijn duimpje dus neemt hij ons mee off road naar een klein strandje genaamd; Shipwreck Beach. Er ligt nog één ijzeren schip voor de kust. Ooit waren het er drie, twee zijn door de zee verzwolgen. Deze zijn hier in de tweede wereldoorlog neergelegd om het ijzer te kunnen gebruiken voor wapentuig. Er was namelijk een groot tekort aan ijzer. Hier zagen we veel schildpadden vlakbij het strand.
Na de lunch, die we in het plaatselijke cafe hebben genoten hebben, zijn we een rondje door Lana'i city gelopen. Er staat daar al een kerststal van houten figuren te pronken in de zon. Dat is en blijft een raar gezicht. Bruce pikt ons na een uurtje weer op en dan zit ook die mevrouw van die gevallen man weer in de auto. Hij wordt overgevogen naar Maui en daar geopereerd. Ze rijdt het laatste stukje tour met ons mee omdat ze op dezelfde ferry mee terug moet. Hun auto staat bij de kade en die moet ze meenemen. Bruce laat ons nog de fantastische kustlijn zien met zijn prachtige legendes. Zo wordt er verteld dat de koningen van vroeger begraven liggen in die kliffen. Diegene die die botten in zo'n grot neerlegde sneed daarna zijn eigen touw door en sloeg zelf te pletter op de rotsen. Zo wist niemand waar de botten lagen. Ook liggen er drie rotsen in een baai en dat zouden drie zusjes zijn. Zij keken graag naar wedstijden waar mannen tegen elkaar strijden in kano's. Ze zijn veranderd in steen en kunnen nu altijd blijven kijken. De tijd vliegt voorbij..... Nog even langs de haven waar op woensdag alles naar dit eiland wordt gevaren en dan is het tijd om naar de ferry te gaan maar niet voordat Bruce ons nog even het duurste hotel van het eiland laat zien. Om hier één nacht te mogen slapen moet je $2400,- neer leggen of te wel €2100,- Omdat het steeds harder is gaan waaien is de oceaan ook iets onrustiger. Boven zitten is geen optie tenzij je een zoute douche wil. Deze veerboot gaat met klappen op de golven naar de overkant. Niet zo erg als van de week maar toch......

Na een heerlijke douche zijn we wat gaat eten bij Gerard's, een Frans restaurant dat aan de voorkant van ons hotel zit. Ook vanavond maken we het niet laat want de wekker staat om 02:15 uur. We gaan de zon op zien komen op de vulkaan Haleakalā wat betekent: poort van de zon.