Dag 7, Stone Town & prison Island

Uko tayari of wel "zijn jullie er klaar voor"???

De muren van dit hotel zijn van karton. Om 04:45 uur uur konden we letterlijk het telefoongesprek van onze buurvrouw volgen. Het gesprek duurde en duurde en toen ze klaar was belde ze de volgende; je kon zelfs de telefoon horen overgaan aan de andere kant van de lijn. Dus weer vroeg wakker, dan maar koffie zetten. Alles staat al klaar dus knopje om en wachten tot het water kookt. Tot zover gaat alles nog goed. Ik schenk het water over de poeder en serveer het op bed. Voor het tweede bakkie gooi ik wat water uit een klein water flesje in de koker en zet wederom het knopje om. Het is nog wat donker in de kamer en ineens zie een fontein uit de waterkoker komen. Hoe dan....... Ik haal de koker van zijn plaatje af en kom tot de ontdekking dat ik geen water maar Bailey's heb gekookt  🙈  Don't try this at home!!!! Nee, we hebben dit niet gedronken....... We hadden nog wat Bailey's  over en hadden dit in een waterflesje overgegoten, dat is veel minder zwaar. Wat een plakzooi zo vroeg in de morgen, echt weer iets voor Annie!!!!!

Ontbijten doen we op het dakterras met uitzicht op het water dat nu nog vol ligt met kleine bootjes wachtend op nieuwe toeristen. Vandaag zullen wij daar twee van zijn. Om 09:00 uur staat onze gids Hadji voor de deur. We gaan eerst naar Prison Island. Er ligt al een bootje voor ons klaar als we naar de boulevard lopen. Hadji had geadviseerd om eerst Prison Island te doen want nu is het nog rustig en wat een goede tip was dat. We komen echt als eerste aan land van dit eiland. In het ondiepe water zien we prachtige zeesterren liggen. Nog een voordeel van vroeg arriveren want er zijn nu bijna geen golven dus kunnen we mooi een foto maken. We lopen eerst naar het gedeelte waar de landschildpadden liggen. Sinds de jaren twintig van de 20e eeuw is op het eiland een groep landschildpadden gehuisvest. Deze stammen af van vier in 1919 door de Seychellen aan Zanzibar geschonken exemplaren. De oudste is nu 197 jaar. Bij sommige schildpadden staat het op de rug geschreven. Ze krijgen net eten als wij aankomen. Dit wordt maar op één plek uitgestrooid dus ze moeten daarheen lopen of moet ik zeggen schuifelen. Zie filmpje.🤣 Wij krijgen ook een paar koolbladeren mee om te voeren waarbij wel vermeld wordt dat we op onze vingers moeten passen. We aaien ze en voelen dat hun huid aanvoelt als dat van een olifant. Ze eten gretig uit onze hand en we zorgen er wel voor dat ze niet onze vingers te pakken krijgen. We zijn nog steeds de enigen en dat maakt het nog leuker. Op dit grote stuk afgezet terrein lopen ook pauwen en een paar kleine hertjes. Hadji leidt ons naar opa schildpad van 197 jaar. Zijn rug is in de loop der jaren erg beschadigd maar daar heeft hij geen last van, hij ziet er tevreden uit. Als laatste lopen we langs een verblijf waar de baby's zitten. Wisten jullie dat landschildpadden een kuil graven, daarin plassen om eventuele bacteriën te doden en dan de eieren, zo'n stuk of 20 a 25, erin leggen en tenslotte poepen ze over de eieren voordat ze de kuil dichtgooien. Dit doen ze om het zand rul te houden zodat de baby's makkelijk een weg naar boven kunnen vinden. Wat heeft de natuur toch leuke en vernuftige dingetjes bedacht. Zo heeft het mannetje een platte en het vrouwtje een bolle buik. Dit om dé daad makkelijker te maken. Frank kijkt Hadji aan, wijst naar zijn eigen buik en zegt dat hij hier misschien toch iets aan moet doen anders past het straks niet meer. Hadji ligt helemaal in een deuk van het lachen. Tot zo ver deze biologieles, we moeten helaas verder.

Op het eiland ook wel Changuu of Turtle Island genoemd is aan het eind van de 19e eeuw een gevangenis gebouwd voor opstandige slaven maar deze is door afschaffing van de slavernij nooit als zodanig gebruikt. Sterker nog: er is nog nooit een slaaf op het eiland geweest. In 1894 werd in verband met de wereldwijde dreiging van cholera en builenpest het eiland als quarantaine gebruikt voor schepen die Zanzibar aandeden. Daar staan nog resten van overeind wat nu dienst doet als restaurant. Aan deze kant van het eiland schijn je fantastisch te kunnen snorkelen. Hadji maakt als laatste nog een foto van ons op een prachtig plekje. Snel even een plasje voor we teruglopen naar de boot. Er is een leger aan mensen aan het werk om het eiland schoon en netjes te houden. Ook zien we het ene na het andere bootje aankomen, soms wel met 20 mensen tegelijk. Wij nemen afscheid van deze toch wel bijzondere plek.

Eenmaal terug op het 'vasteland' van Zanzibar gaat Hadji ons wat meer laten zien van Stone Town. Zo vertelt hij dat de naam Tanzania komt van de samenvoeging Tanganyika (zoals het vasteland werd genoemd) en Zanzibar. Beide landen besloten in 1964 samen als één land verder te gaan en om die namen achter elkaar te plakken was te lang. De bevolking mocht de naam bedenken. Er was één man die Tanzan had bedacht en als dank daarvoor werd die er aan toegevoegd. I van zijn naam en de E van zijn familie naam. Zo langzamerhand begint mijn verhaal op een geschiedenisboek te lijken. 😀

We lopen door het Forodhani Park, waar elke avond de foodmarket is, naar het Old Fort, dat gebouwd is in 1699. Zoals zo veel gebouwen is het gebouwd van leisteen, steen en koraal (daarom heet Stone Town ook zo). Het werd later gebruikt als gevangenis en als kazerne. In het begin van de 20e eeuw werd het ook gebruikt als opslagplaats tijdens de aanleg van de spoorlijn die Stone Town verbond met het dorp Bububu. Dit plaatsje heette zo vanwege het geluid van de trein, bububububu. Nu is er helemaal geen spoorlijn meer, wel nog het plaatje Bububu. Heb ik jullie aandacht nog.........  We wandelen verder terwijl de zon onze huid weer verwarmd. Gelukkig zitten we in factor 30. Dan staan we voor de deur van het huis waar Freddy Mercury (geboren als Farrokh Bulsara op 05-09-1946) geboren is en in het voorjaar van 1964 op 18-jarige leeftijd met zijn ouders naar Engeland verhuisd en nooit meer teruggegaan. Zoals elke toerist laten we een foto maken met ons voor die deur. Ernaast zit een kleine museum maar dat slaan we over. Hadji vertelt ons ook meer over de voordeuren hier. Een deur met houtsnijwerk en vierkant aan de bovenkant is moslim en een deur met een ronde bovenkant is Indiaas. Hoe breder de deur hoe rijker je was. Ook het houtsnijwerk vertelt veel. Soms zie je schubben boven en onder en was je een welgestelde visser, soms zie je een ananas en zat je in de tuinbouw. Nog één leuk weetje dan: alle woorden in het Swahilli eindigen met een klinker. Hij laat het zien bij een mannetje met geschilderde bordjes met spreuken en verdomd: alles eindigt op een klinker. We lopen verder door de smalle straatjes en er zijn vele winkeltjes voor we over de vis- en kruidenmarkt lopen. Het is even iets anders omdat de originele marktplaats wordt verbouwd. Het blijft leuk om daar overheen te lopen met al die geurtjes die daarbij horen. We worden constant gepasseerd door oude rokende brommertjes die ook door deze smalle straatjes rijden.

Als laatste neemt Hadji ons mee naar de slavenmarkt. Vrouwen moeten daar hun schouders en knieën bedekken dus ik trek mijn meegenomen kaftan aan. Op de plek van de oude slavenmarkt is een kerk van Christus gebouwd in de stijl van Canterbury. Er wordt nog heel goed aangegeven waar de precieze plek was waar de slaven werden verhandeld. Naast de kerk kun je de slavenkamers betreden in de kelders van het oude Anglicaanse Mission House. We moeten bukken om deze kamers te betreden. Rechts zaten wel 25 vrouwen en kinderen, links 20 mannen. Volgepropt met alleen wat licht van twee kleine raampjes en zonder sanitaire voorzieningen. Het is indrukwekkend om dat te zien. De kathedraal heeft een kruis gemaakt van de boom waaronder het hart van David Livingstone werd begraven in 1873 en heeft een enorme rechthoekige klokkentoren met een klok. Op het kerkhof staat een betonnen sculptuur van slaven die uit een ondergrondse cel komen, gemaakt door een Zweedse beeldhouwer. Ook van deze sculptuur krijg je de kriebels. We schieten de ene foto na de andere. Als laatste lopen we door de tentoonstelling voordat Hadji ons met deze ervaring naar ons hotel terug brengt. 

Het is best wel wat om even bij stil te staan. Ook in Nederland is dit weer onderwerp van gesprek. Het is vreselijk wat er toen gebeurd is maar het is wel het verleden wat je niet kunt wegpoetsen en ook met excuses niet weg kan nemen. We kunnen er van leren. Hier op Zanzibar leven Moslims en Christenen naast elkaar. De Moslims hebben op Zanzibar de overhand met wel 80 tot 90% van de bevolking. Twee kerken en 50 moskeeën en alles leeft gebroederlijk naast elkaar.  We love it.

Op de boulevard zit restaurant Capetown Fish Market met een terras aan het water. We gaan daar lekker even zitten met een koud lokaal biertje Safari en doen hier gelijk even wat eten want het is ondertussen al 16:00 uur en de maag begint van zich te laten horen. Het is echt een super leuk stekkie. We zijn wel een beetje klaar met de dag. Drinken daarna nog wat op het dak van ons hotel tot de zon ondergaat en gaan naar onze kamer. Onder de douche nog even een klein handwasje voor we dit verhaal weer jullie kant opsturen. Morgen staat er weer iets super leuks op het programma........ We verklappen niets maar het heeft iets te maken met cheeta's. 😺