dag 4, de laatste lootjes

Goedemorgen volgers

Het is "the day after" maar niet voordat ik jullie nog even de dag van gisteren vertel.

Er zijn tot nu toe 2600 mensen uitgevallen en gelukkig horen wij daar niet bij. Tijdens het opstaan zou je dat niet zeggen. Frank loopt als een oude man met zijn blaren en heeft spierpijn in zijn scheenbeen, Selina heeft zowel dikke voeten en kuiten waardoor ook zij niet meer soepeltjes beweegt en ik kom er eigenlijk nog het beste vanaf: ik heb een dikke linker enkel die vol met vocht zit en waar de spier op de bovenkant ook zijn werk niet meer naar behoren kan doen. We doen ons ochtend ritueel en zijn net als de dagen ervoor precies om ..: 49 uur op de Wedren. Vandaag was dat 04:49 uur. Duizenden mensen staan er weer klaar voor als het aftellen begint. 5-4-3-2-1....... de hele kudde wringt zich naar voren en dan word je voor de laatste keer gescand. Even rustig opstarten voordat de benen en voeten weer het juiste tempo hebben gevonden.

Na 10 km nemen de de eerste rustpauze. Het stuk dat we dan gelopen hebben is grotendeels hetzelfde als gisteren en eergisteren. Even zitten met een bakkie koffie en dan moeten we toch helaas weer verder. We lopen deze dag op paracetamol en geloof me: dat doen heel veel mensen. Overal zie je doordrukstrips liggen. We lopen door de Overasseltse- en Hatertse Vennen, door Overasselt en door Linden naar Beers. In Linden hebben ze het hele dorp veranderd in een kustplaatsje. Alle tuinen zien eruit alsof je aan zee bent. Eén huis had zelfs de hele voortuin bedekt met blauw zeil alsof het de zee was. Geweldig om te zien. Dan steken we de Kraaijenbergse plassen over en daar kun je goed zien hoe we al slingerend deze brug hebben bereikt. Duizenden mensen zie je al kronkelend onze kant op lopen. Ja dit is de NIjmeegse Vierdaagse....

In Beers nemen we de tweede pauze. Heerlijk op het terras onder een parasol vinden we een plekje voor drie. Daar wordt zelf naast ons een huwelijkaanzoek tussen twee militairen gedaan. Het publiek gaat uit zijn dak, hoe orgineel wil je het hebben. Ook nu moet die oude diesel, want zo voelen we ons ondertussen, weer op gang komen. Schouders eronder en daar gaan we weer, nog 20 km te gaan. We lopen Cuijk binnen. Dit kun je niet beschrijven. Er staan hier zoveel mensen je aan te moedigen dat ik daar zelf tranen van in mijn ogen krijg. Wat een geweldige sfeer heerst hier en wat geeft dat je weer een boost. We hebben het nodig want het wordt steeds pijnlijker, zeker Frank kan dit wel gebruiken. Zijn benen zijn op dit moment zijn grootste vijand. Na Cuijk de pontonbrug over en lopen we verder naar de KWBN post voor onze laatste stop. Hier een klein beetje Pasta gegeten, een frisje gedronken en een plasje gedaan. En dan is het nog maar 8 km. Vanaf hier is het één groot feest. En langzaam maar zeker schuifelen we de Via Gladiola op. Er worden Gladiolen in je handen geduwd en ik kreeg zelfs een blikje bier aangeboden. De mensen gaan hier helemaal uit hun dak. Aan het eind wacht Selina zelfs nog een verassing. Maayke en Ilona zijn ons komen binnenhalen zonder dat ze het wist. Het is zo leuk dat er ook voor jou iemand staat. We geven elkaar snel een knuffel en spreken af dat ze richting de Wedren lopen. En dan is het moment daar, de finish lijn. Het is zo een fijn gevoel dat we het gehaald hebben en helemaal toen we met dat felbegeerde kruisje in onze handen stonden. We did it!!!! Nog even Peter, collega van Frank, gefeliciteerd want ook hij heeft het gehaald en dan verlaten we de Wedren.

We worden buiten het terrein ingehaald door Bas en Martine, zus van Frank. Ondertussen hebben die meiden ons ook gevonden en gaan we feesten. Heerlijk op een terras bier drinken, we hebben het verdiend. Daarna gezellig met z'n allen een hapje gegegeten bij De Bok in het centrum en toen hadden we het wel gehad. Thuis nog een laatste drankje en hup je mandje in. we zijn kapot.

De Nijmeegse Vierdaagse stond op onze Bucketlist en die kunnen we nu wegstrepen. Voor ons zal er voorlopig geen tweede keer zijn. Het kost veel tijd qua voorbereiding waar wij trouwens wel ontzettend van genoten hebben en het kost je een vakantieweek. Het is een aanslag op je lichaam en als er iemand zegt dat ze het met twee vingers in de neus lopen: die liegt. Ik wil iedereen bedanken die ons avontuur gevolgd heeft en ons heeft gesteund met woorden, dat heeft ons echt geholpen. 

Tot eind oktober dan gaan we op vakantie naar San Fransisco en Hawaii.