dag 12. 19-01-2015

19-01-2015, dag 12 (Trinidad)

Gelukkig geen harde muziek en maar weinig blaffende honden. Honden zijn hier veel, zowel zwervende als van mensen. Katten zie je hier minder. Ik voel mijn bovenbenen van de wandeling wel, ben ook niet gewend te klimmen. Na het ontbijt staat er een Bici-tour op het programma. Om negen uur worden we opgehaald door twee fietsen met achterbank en 1 jongen op een gewone fiets die Engels spreekt, hij fietst ernaast als gids. We stoppen bij een galerij waar een vrouw ons haar werk laat zien en vertelt waar ze allemaal geposeerd  heeft. Grappig maar haar werk is niet echt iets voor ons. We fietsen verder naar het kantoor van de touroperator om ons geld van gisteren op te halen. Er wordt druk in het Spaans gediscussieerd, ik bak er geen hout van. Uiteindelijk via onze gids laten ze weten dat ze het geld om half 12 naar onze Casa brengen. Op hoop van zegen dan maar. We stappen weer “in” onze fietsen, hoe klinkt dat, richting het treinstation. Trinidad heeft een spoor van nog maar 12 km, dit komt omdat jaren geleden een orkaan de rest verwoest heeft en de regering niet de moeite heeft genomen dit ooit te herstellen. Er rijdt een treintje voor de bevolking en, hoe kan het ook anders, 1 voor toeristen. Drie wagonnetjes vol gepropt waarvan er 1 de restauratiewagen is. Je moet tenslotte wel je Mojito kunnen blijven drinken. Na de nodige foto's van oude locomotieven gaat de  fietstour verder. Niet ver bij het station vandaan is er een sigarenfabriek waar de mensen 250 sigaren per dag moeten rollen voor een salaris van CUC 25 (20) per maand. Ze werken ook hier 8 uur per dag. Ze krijgen 10 sigaren per dag die ze zelf mogen roken maar ook mogen verkopen. Dat is dan hun extra verdienste. Er hangt  een gordijn van rook in die hal want ze roken gewoon dikke sigaren onder het werk. Helaas mogen we alleen even naar binnen kijken door de deur. Misschien ook maar beter. Nu fietsen we, hoor mij, ik doe helemaal niets  naar de Plaza Carrillo. Hier worden altijd de festivals georganiseerd omdat er rond dit plein geen woningen zijn. Alleen het 5 sterren tellende Ibostar en wat kantoren. Ook komt hier in de ochtend de lokale bevolking bij elkaar om bij te kletsen. Vooral mannen hoor je hevige discussies voeren over de voetbalwedstrijd van de dag ervoor. Er komt een vrouw naar Frank toe en wijst op zijn tasje. Natuurlijk begrijpen we haar niet maar volgens de gids vraagt ze of er soms zeepjes in zitten. Hoe weet ze dat? Er zitten inderdaad zeepjes en shampoos  in uit de vorige hotels. We geven haar een paar flesjes, niet te veel want dan gaat zij ze verkopen en volgens onze gids is dat niet goed. Hij heeft een beter idee. Ook geven we aan een schattig meisje twee ballonnen en   twee pennen .Onderweg geeft Frank het zakje ballonnen af bij een kinderdagverblijf. De laatste stop is bij de buurvrouw van onze gids, zij heeft een prachtig dak vol met bloeiende planten en een fantastisch uitzicht over Trinidad. Hier eindigt onze fietstour. We geven de twee trappers fooi en de rest van de zeepjes. Onze gids vertelt dat zij het eerlijk zullen verdelen onder hun familie. Het zijn goede vrienden en zullen geen ruzie maken om dit tasje. Onze gids moet nog even wachten op zijn fooi. Er is niet tegenop te sparen. Die losse Cucjes vliegen je zak uit. Hij woont om de hoek van onze Casa dus we hebben het later alsnog gebracht. Zo, wij zijn goed bezig geweest en hebben weer een paar mensen blij gemaakt.

Half 12 geen geld, 12 uur nog geen geld. Dariel, onze gastheer gaat bellen en vertelt dat we het zelf om 14.00  uur moeten halen bij een ander kantoor hier om de hoek. Oké, we houden vertrouwen dat het goed komt dus besluiten we eerst te gaan lunchen. Jan blijft thuis, hij heeft geen honger. We lopen via Plaza Mayor naar restaurant Vista Gourmet. Op het terras heb je een prachtig uitzicht. Het is zeker niet het goedkoopste restaurant maar wel de lekkerste tot nu toe. Heerlijke beef gegeten met een uitgebreide saladebar en toetjes buffet. Het is tijd om te gaan innen. Bij de balie zat die man die ons kwam vertellen dat de tour niet door ging. Hij gaf ons het geld en verontschuldigde zich dat hij altijd de klappen moet opvangen maar de hoge heren op kantoor hun zaakjes gewoon niet op orde hebben. Het is goed zo, we hebben het er niet meer over. De rest van de middag gaan we lekker lui op het dakterras hangen met een muziekje.

Vanavond eten we in onze Casa. De tafel wordt keurig gedekt, een toprestaurant zou er jaloers op zijn. Vooraf een heerlijk kippen/groenten soepje. Als hoofdgerecht had ik kip en de mannen een varkens karbonade met een bordje sla. Het toetje bestond uit wat stukjes fruit en als laatste kregen we een schaaltje met stukjes gekonfijt fruit. Dit hebben Jan en ik laten staan, mier zoet. Het meisje dat ons ontbijt verzorgt en deze avond  ook voor ons gekookt heeft komt samen met Dariel even boven om de mannen een sigaar te geven en mij een ansichtkaart van de suikerplantage als dank voor het verblijven hier. Nee, wij moeten hun bedanken voor de gastvrijheid en de goede zorgen. We hebben het meisje 2 stukjes zeep uit Nederland en een handcrème gegeven, morgen doen we de fooi wel. Nadat we alvast de nodige spullen bij elkaar gezocht hebben omdat we morgen weer verder gaan zijn Frank en ik nog een stukje gaan lopen. Het is winderig en niet zo druk op straat  als de afgelopen dagen. De mensen zijn moe van het festival en dat merk je op straat.  We lopen weer naar huis, drinken nog wat en laten de dag voor wat het is.