Dag 13 en 14 van het vaste land terug naar Zanzibar

Dag 13;

Deze laatste lodge is toch wel andere koek vergeleken met z'n "broer" bij Lake Manyara. Het bed ligt wel hetzelfde dus geslapen als een os. Het avontuur wat safari heet zit er voor ons op. Wat was het geweldig, zelfs Frank heeft enorm genoten van de hele trip en alles wat erbij kwam. Zeker voor herhaling vatbaar. Na het ontbijtbuffet pakken we alles weer goed in en checken uit. We krijgen nog een lunchbox mee waaruit we alleen de kip wrap en een banaan voor onderweg meenemen en de rest geven we aan Rama. Die staat weer keurig op tijd op ons te wachten. We hebben wat tijd over voor hij ons naar de het vliegveldje brengt. We stoppen bij een kunstgalerij langs de weg en kijken onze ogen uit wat die mensen allemaal met de hand maken. Van klein tot groot, van dieren tot masker, van schilderijen tot andere prularia. We zien ze ook aan het werk achter in de werkplaats. Omdat we reizen met alleen handbagage kunnen we niet veel mee terugnemen. We vinden wel een schattig klein olifantje van rozenhout in de oorspronkelijke kleur. Hij vraagt er $25,- voor wat veel te veel is. We bieden $15 en na wat heen en weer bieden krijgen we het ook voor die prijs. Wij blij, zij blij..... 🤗 Het meeste is hier pikzwart gemaakt en dat is niet helemaal ons ding. Er stond ook een grotere olifant in de kleuren zwart/bruin en die was zo mooi gedetailleerd dat we hem best zouden willen laten opsturen. De tijd is te kort en als we dit niet zelf kunnen regelen dan doen we het natuurlijk niet. We moeten nu echt door en stappen voor de laatste keer in de jeep van Rama. Zo'n aardige man. Om 10:45 zijn we bij de strip. We nemen afscheid van Rama en geven hem een dikke fooi. Hij bedankt ons op zijn beurt want eergisteren hebben we ook hem een doosje stroopwaffels gegeven en ook hij vind ze heerlijk. Het woord vliegveld is te groot voor deze ene baan van gravel. Er komen achter elkaar wat kleine vliegtuigjes binnen maar die van ons laat op zich wachten. 40 minuten te laat komt onze Cessna 208B van Auric air binnen. Er komen twee mensen uit, wij erin en in no time vertrekken we weer. De kist zit vol, 12 passagiers en 2 piloten. Hij maakt een hoop herrie en dan hoppel, hoppel over de strip om aan het eind op te stijgen. Onderweg kregen we nog een luchtzak waardoor je maag in je keel zit. Het is alsof we in Het Schip van ponypark Slagharen zitten. HIHIHI. De rest van de vlucht verloopt prima. In het begin gaan we langs een berg waar je het idee krijgt dat je hem aan kan raken ook zie n we een behoorlijke zand tornado, die zie je hier zomaar ontstaan en dan ineens zijn ze weg. Eerste tussenstop na 30 minuten is op Kilimanjaro. Mensen eruit, mensen erin en door naar Arusha. Dit stukje is 15 minuten. Hier moeten we er allemaal uit. Weer met je hele zooi door de x-ray. Ik denk dat we al minstens 10x onze bagage door zo'n ding hebben gedaan en wat denk je moet ik mijn aansteker die in mijn handtas zit afstaan. Nou schiet mij maar lek. Ik probeer het nog uit te leggen maar hij kijkt mij alleen maar dom aan. Het gaat niet om die aansteker, we roken niet eens maar wel hoe gek dit is. We mogen nog even snel plassen. Frank wordt opgewacht door een medewerker die om een  tip for luggage vraagt. Hij heeft niet eens onze koffertjes vast gehouden. Frank doet of hij stom is en wimpelt hem af. Dan kom ik van het toilet wat even verderop zat en doet hij bij mij hetzelfde. Ik wist dat niet van Frank maar dacht ook: waarom jij? Ik zeg dus gelukkig ook nee. De boef. We stappen over in zo'n zelfde vliegtuigje met nog 10 anderen en na 1 uur en 35 minuten landen we in Zanzibar. 

Ibrahim, onze taxichauffeur staat alweer netjes op ons te wachten. Hij heeft een uur op het vliegveld rond gehangen door onze vertraging. Niets aan te doen, Hakuna Matata. Ibrahim brengt ons naar Nungwi Beach, hier in het noorden blijven we drie nachtjes. Het eerste stuk van de route is een chaos. Volgens Ibrahim altijd op vrijdag en dan zijn er ook veel bruiloften. We zien de ene bus na de andere vol vrouwen die daar heen gaan. De mannen gaan met eigen vervoer. Zo gaat dat hier. Na een half uur rijden wordt het rustiger en kunnen we weer genieten van alles wat hier te zien is en dat is een heleboel. De meesten hebben geen TV dus socializen doe je buiten. Het zijn wel vooral mannen die je langs en op de weg ziet. Na een kleine twee uur rijden komen we in de buurt van Aluna Beach Hotel. Het laatste stuk rijden is vreselijk. De weg is vol kuilen en stenen en Ibrahim, die echt zuinig op zijn auto is, haat deze weg. Zijn er ook nog een stel opgeschoten jongens die achter op zijn bumper springen; Ibrahim gaat uit zijn dak, springt uit de auto maar helaas is de vogel gevlogen. Je vraagt je af waar zijn we terechtgekomen maar als we door de poort lopen van Aluna Beach is het toch wel andere koek. Een kleinschalig complex met 19 kamers die geheel door groen zijn omgeven. 1 zout- en 1 zoutwaterbadje en om het plaatje compleet te maken hebben ze ook nog op het strand hier 1 minuut vandaan een eigen stukje strand met bar en restaurant. Omdat we de eerste nacht er later bij hebben geboekt kregen we eerst een standaard kamer. Een kamer op begane grond die een beetje weggestopt zit achter bosjes. We besluiten het zo te laten omdat het toch maar 1 nachtje is. We laten de spullen op de kamer achter en gaan naar de beach bar. De zon is al aan het ondergaan dus het is goed toeven daar. De lokale jeugd is aan het voetballen op het strand terwijl wij genieten van een koud Safari biertje. Morgen is hier een beach party met dj, we gaan het beleven. Als het donker is gaat er een kampvuur aan. Wat is er toch met mensen en vuur. We genieten nog even na voor we onder de douche springen en een hapje gaan eten. Ook aan het eten hier is veel aandacht besteed. Wat gaat de tijd toch snel, het vliegt. Morgen doen we niet zo veel, een dagje rust is ook wel eens lekker.

Dag 14:

Ik heb slecht geslapen. Soms zijn er van die dingen in je leven waar je niet op zit te wachten toch? Die vreselijke darmen die maar niet in normale werking modus komen. Komt nog bij dat ik drie dagen geleden twee bultjes zag onder mijn rechteroksel. Ach dacht ik nog; "dat zullen wel muggenbulten zijn ik er heb er meerdere. De dag erna werd er één toch wel groter, er zat een aardige bult in. "Gaat wel over voor je een jongetje wordt" zei mijn moeder altijd. 😜 Gisteren was hij nog groter. Er zit een compleet ei in, hij is rood en de pijn straalt uit naar mijn arm en zij. Hij is wel een beetje stuk geweest maar dat gaat nergens over. Je ligt er dus een deel van de nacht op en daar wordt je wakker van. Aankomende nacht maar wat natte kompressen proberen. Life, lees vakantie goes on!!!!! We ontbijten hier op het complex en om 10:00 uur leveren we de sleutel in. Voor $3 brengt een Tuk Tuk je naar het strand een stukje verderop en dat doen we dan ook. Door smalle straatjes met de nodige kuilen en rommel  scheurt de Tuk Tuk door het dorpje. Als we aankomen geven we de man wat fooi en lopen verder naar het strand. Het strand van Nwungi Beach is werkelijk prachtig. Het is nu eb dus kunnen we over het strand teruglopen naar ons hotel. Bij vloed kan dat niet er zit dan een rotspunt in de weg die voor het grootste deel dan onder water staat. De zee is turquoise van kleur en het zand is wit maar door zijn structuur niet heet. We lopen door de branding maar passen wel goed op voor puntige steentjes, hier en daar een kwalletje en zee-egels. Deze liggen niet alleen in zee maar ook op het strand. Annie zal Annie niet heten als ze even niet oplet en tegen een zee-egel schopt. Hopa, twee stekelpuntjes in mijn teen. Als we terug komen bij het hotel is onze volgende kamer gelukkig klaar. Mooi, dan ga ik even met een naald klooien om ze eruit te halen, die heb ik altijd bij me. Onze nieuwe kamer heeft op het balkon een jacuzzi. Het geen jacuzzi zoals we gewend zijn. Deze stenen bak met twee wel hele harde stralen heeft water uit de kraan. Niet echt warm dus. We liggen helemaal in een deuk. Ik week wel mijn voet er even in voor ik met mijn teen aan de slag ga. In eerste instantie dacht is ze te hebben maar in de loop van de dag merk ik dat er toch nog een stukkie in zit. Daar staat de stekel van de zee-egel om bekend. Ze breken heel snel als je probeert te verwijderen. Verder gaat alles goed hoor. Lekker bij het zwembad gehangen met een boek, een beetje gezwommen en lui gedaan. 

Eind van de middag lopen we naar het strand om daar een mojito te scoren en te kijken hoe ze daar de de beach party opbouwen. Het is een zooitje van ouwe meuk en het lukt niet om het voor elkaar te krijgen. Als het eenmaal lukt is het niet om aan te horen. Alles kraakt en piept. We besluiten terug te gaan naar onze kamer om de jacuzzi uit te proberen. Eerlijk is eerlijk: hij is nu warmer dan vanmiddag. Lekker even met z'n tweeën en ieder genietend van een straal horen we ineens naast ons op de trap "hello, hello......" Er staan twee masai mannen op de trap die roepen dat er water over het balkon komt. Ja, een jacuzzi op 1 hoog kan wel eens wat water geven. Vervolgens staat op een medewerker van het park op onze trap of we de jacuzzi iets zachter kunnen doen. Hoe dan, dat ding heeft maar 1 stand. Wij hebben dat bad niet gevuld en misschien is het niet handig om zo'n bad op 1 hoog te plaatsen. De lol is er een beetje af en na 10 minuten houden we het voor gezien. Lekker even gedoucht en dan is het tijd voor het diner. Frank heeft voor het eerst octopus carpaccio gegeten en hij vond dit één van de lekkerste dingen die hij hier gegeten heeft. Ik had calamares en beide hadden we een fantastische beef soja met gebakken rijst. Ik ben bang dat ik mijn werkpak volgende week niet meer pas. 🙈. Na het eten lopen we nog even naar die zogenaamde beachparty maar daar zitten 3 man en een paardenkop dus van een party is absoluut geen sprake. We taaien lekker af. Morgen kijken we wel even wat we doen. Voor het slapen gaan legt Frank nog ven een koude compress aan en hu maar hopen dat het helpt. 🙏🏻