Dag 20 Waimea, Kauia

Gelukkig hebben we vandaag de boot niet gemist.....

Het lijkt erop dat 06:00 uur mijn tijd geworden is. Zachtjes eruit geslopen zodat Frank nog even kon blijven liggen. Na het ontbijt zijn we in de auto geprongen richting Waimea Valley Lookout. Na een kleine anderhalf uur rijden draaien we de Waimea Canyon Drive op. Je komt  langs diverse uitzichtpunten en ziet diepe kloven, rotspilaren en groene struiken zo ver het oog reikt. Het ziet er hier uit als de Grand Canyon met al die rode aarde. Er was zelfs een klein stroompje met een mini waterval in een prachtig uitgeleten stukje rode grond. Als je wil stoppen dan zet je je auto aan de kant en loopt voorzichtig die kant op. De weg hier is mega stijl dat je soms moeite hebt met lopen. Een van de populairste stopplekken is Waimea Canyon Overlook. De Waimea Canyon is zestien kilometer lang, 1,6 kilometer breed en zo'n 1.097 meter diep. Na deze lookout rijden we nog een stukje verder, daar hebben we nog iets beter zicht op de Waipo'o Falls, de we vanaf de Overlook ook al hebben gezien. Het is hier een stuk kouder dan beneden maar dat kan ook niet anders als je 1200 meter hoog zit. Helaas is het hier boven ook erg bewolkt maar wel droog.
Na de nodige stops langs de weg is het tijd om naar Spouting Horn te gaan. Dit is een gat in het lavagesteente aan de kust waar grote golven, die er vanuit de zee tegenaan slaan, opgestuwd worden tot een hoge fontein met de bijbehorende geluiden. Het is leuk om hier even naar te blijven kijken. De ene fontein spuit hoog terwijl de andere klein blijft. Het verhaal gaat dat hier ooit een hagedis leefde die vissers opat als ze daar kwamen vissen. Op een gegeven moment rende de hagedis achter een visser aan het gat in maar was daar te dik voor geworden. Hij kon niet meer voor- of achteruit. Het geluid wat je hedendaags hoort, als het water door dat gaat wordt geblazen, is dus een huilende hagedis. Zijn die legendes niet leuk?
Het is tijd om naar de boot te gaan. Om 13:30 uur worden we opgehaald door onze schipper Chad. Na de nodige instructies is het tijd om naar de boot te lopen. Het waait vandaag behoorlijk hard dus Chad waarschuwt ons dat het nogal ruw kan worden. Hij heeft geen woord te veel gezegd. We zitten boven op het dek, de zon schijnt en er klinkt een lekker muziekje uit de boxen. We krijgen een frisje en de boot vertrekt. Het begint rustig maar zodra hij om de westpunt van het eiland draait zijn de poppen aan het dansen. De catamaran duikt in de golven die hier wel 3,5 meter hoog zijn. Voor ons beginnen mensen zeeziek te worden maar het is te gevaarlijk om op te staan, iedereen moet blijven zitten. De golven slaan letterlijk over de boot. Ook wij die boven zitten moeten het ontgelden. Ik ben niet gauw bang maar ik vond het toch wel spannend. Ook Chad vindt het op een gegeven moment genoeg. Hij legt de boot stil en vertelt ons dat het onverantwoord zou zijn als hij verder zou varen. Hij kan dan onze veiligheid niet meer garanderen. We draaien om en varen iets rustiger terug. Dit maken ze zelf ook niet zo vaak mee. Het zeil wordt nog even gehesen en de bar gaat open. Het is goed toeven hierboven en als het buffet geopend wordt worden we verrast hoe goed dat is. Vooral de kip Teriyaki is zo lekker dat we dat nog een tweede keer halen. Helaas is de zonsondergang niet helemaal waar je op gehoopt had, te veel wolken. We krijgen er wel een glaasje bubbels bij, zo romantisch!!! Om 18:15 uur draaien we de haven weer in en zit ook dit avontuur er weer op.
Het is al donker als we naar huis rijden. Omdat het nog niet zo heel laat is, is er nog genoeg verkeer op de weg. Er is hier bijna geen straatverlichting alleen reflectoren als belijning wat toch wat minder prettig rijdt. Gelukkig is het maar 3 kwartier rijden en kunnen we eindelijk douchen. We voelen ons echt smerig van al dat zoute water wat we over ons heen hebben gekregen. Het was weer een enerverend dagje maar ook best vermoeiend, we maken het daarom ook niet laat. Wat zullen wij lekker slapen.