Dag 23 t/m 25-01-17. Indian Pacific van Perth naar Sydney

4 dagen op de trein...

We hebben er zin in. Staan natuurlijk weer voor de wekker naast ons bed. Vandaag moeten we bijtijds ontbijten want om half 8 staat de taxi voor de deur. Zo gezegd, zo gedaan en nog voor half 8 rijden we richting het treinstation. Je kan je ogen niet geloven. Er staat een trein op het perron waarvan je zowel de voor- als de achterkant niet kan zien. 800 meter aan zilver, 27 wagons in totaal. Het is de Indian Pacific en dat is ons huis voor de komende 4 dagen. We worden vriendelijk te woord gestaan en nadat ze onze koffers hebben aangenomen, die in de bagagewagon gaan mogen we koffie en cakejes pakken en plaatsnemen op het perron. Hier staat Andy op zijn doorzichtige gitaar te spelen. Hij gaat ook mee aan boord. We schuiven aan bij wat andere mensen waarvan een stel van ongeveer onze leeftijd uit Melbourne en een jonge jongen uit de buurt van Newcastle, vlakbij Sydney. Het is gezellig en om 09.30 uur is het dan zover, we mogen aan boord. Wij zitten in wagon J, slaapcabine 1. Deze is 1 wagon verwijderd van de restauratie wagon en heel knus, lees klein. We schuiven onze tas onder de bank en krijgen wat instructies en uitleg van onze hostess Kirsti. Vervolgens moeten we naar de restauratiewagen om te vertellen hoe laat we willen dineren en hoe laat het ontbijt en de lunch geserveerd wordt. Vanaag zijn we ingedeeld om 12.00 uur, morgen mag je zelf weten hoe laat zolang het maar tussen 12 en half 2 is. We nemen een kop koffie en langzaam loopt de bar vol. Koffie, nee dat neemt niemand; ze beginnen hier met champagne. Goh wat vervelend maar niet heus. We nemen er ook 1, 2,...... Het is zo leuk om te zien hoe iedereen gelijk contact zoekt met elkaar en al snel is het een gekakel van jewelste. Om 12.00 uur mogen we aan tafel en vandaag is onze tafelgenoot een oude dame uit Australie. Ze is slecht te verstaan en af en toe knikken en lachen we naar haar. Het eten is goed bereid. Ik heb de pork en Frank een vegetarische maaltijd met ijs na. Na de lunch schuiven we weer naar de bar en praten met nog wat andere mensen. Voor we het weten is de middag om en maken wij ons op voor het avondeten. Misschien niet aardig maar we zorgen er nu voor dat we andere tafelgenoten hebben. Of we daar nou wat mee opgeschoten zijn. Niet dus! Tegenover mij zit een meisje uit Frankrijk die bijna geen woord Engels spreekt en een dame die een beetje last heeft van claustrofobie. Zij gaat na de eerst gang al van tafel en sorry, ik spreek geen Frans. Frank doet nog een beetje zijn best. Om 22.00 stopt de trein in Kalgoorlie. Dit is een mijnstadje en we worden met de bus naar de mijn  gereden. Na hier wat rondgekeken te hebben zien we ook nog waar echt gewerkt wordt en vervolgens gaan we terug naar de trein. We hebben het wel gehad en gaan naar onze cabine. Ik ga eerst douchen. Er zit een douchegordijn in die voor het toilet langs dichtgeschoven kan worden. Het valt mij nog mee hoeveel ruimte je hebt. Tijdens het eten heeft het personeel alle bedden klaargemaakt. De bank wordt het onderbed en daarboven klappen ze een bed open. Ik slaap daar, nou ja slapen. De eerste 3 uur gaan wel maar daarna...... Om 04.45 er maar uitgegaan, een bakje koffie gepakt en naar de zonsopkomst gekeken. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen dat ik hier alleen zit. Zo heerlijk rustig.

Langzaam wordt de trein wakker en druppelen er mensen de restauaratiewagen binnen. Ondertussen loopt het tegen 06.00 uur en ga ik kijken of Frank al onder de levenden is. Net wakker als ik binnenkom en dat is maar goed ook want er wordt aan de deur geklopt. ''This is your wake up call''. Kirsti staat voor de deur met 2 bakjes koffie. Wat een luxe. We zijn net aangekleed als de trein stopt in Rawlinna. Er staat een batterij aan picknicktafels klaar. We gaan buiten ontbijten en wat voor ontbijt. Een stuk spinazie quiche, een braadworst en een grote champignon en dat om 06.30 uur, geweldig! Het is heerlijk buiten en na het ontbijt lopen we naar de locomotief. Het is er 1 een met 7000 PK die deze trein met gemak kan trekken. Ze houden keurig bij wie er van boord gaat en datzelfde doen ze ook weer als je aan boord gaat, zo blijft er niemand achter op de Nullarbor Plain. Het is hier vlak en dor en als we weer rijden zie ik al snel een emoe en 1 kangeroe. En dan gaan we ineens langzamer rijden en zijn we aangekomen bij Nurina. Hier is niets. Er staat een man bij zijn pickup te wachten op de post die deze trein voor hem meegenomen heeft. Hij zal het verder naar een paar andere boederijen brengen. Hier is tevens een passeerpunt. Het is namelijk een 1 spoor traject en we worden bij elk passeerpunt gepasseerd door mega vrachttreinen.  We rijden weer verder en het wordt wederom gezellig bij de bar. We lachen wat af hier. De lunch is ook weer super en langzaam gaat ook de broek iets strakker zitten. Na de lunch stoppen we in Cook. Een klein dorpje waar maar 4 mensen wonen. Het is in the middle of nowhere en je wil hier nog niet dood gevonden worden. Er staan wat oude vervallen gebouwtjes en het sterft er van kleine irritante vliegjes. Dan begint het zachtjes te regenen en vinden wij het tijd om weer op de trein te springen. Je zou denken dat je je dood verveelt in zo'n trein maar niets is minder waar. Zulke leuke en aardige mensen, wij vermaken ons prima. Na Cook verandert de tijd en krijgen we er weer 2,5 uur bij. Slapen in de trein blijft wel een ding. Het kraakt, piept en schommelt. Het is warm in je cabine en smal maar dat mag de pret niet drukken.

Vannacht iets beter geslapen en na een cakeje en wat fruit zitten we al om 07.00 uur in de bus voor een city trip door Adelaide. Eerst gaan we naar Mount Lofty. Hier staat een ontbijtje voor ons klaar en genieten we van het uitzicht. Je hebt een prachtig uitzicht over de stad. Het is nog iets te bewolkt dus ik krijg het niet goed op de foto. We blijven hier niet zo lang en nadat we allemaal weer in bus zitten rijden we nog een rondje door de stad. Om 10.00 uur zijn we weer terug bij de trein. Dit was wat je noemt een bliksembezoek. Alle crew die in Perth aan boord gegaan zijn, gaan er hier vanaf. Wij vinden dat erg jammer. Zulke aardige mensen waar je in 2 dagen al een aardige band mee opgebouwd hebt. Eenmaal aan boord wordt de nieuwe crew aan ons voorgesteld en rijden we vanaf nu de andere kant op. Het voelt alsof we terugrijden. W zijn nu 2 dagen onderweg en als je van de trein af bent sta je nog wiebelig op je benen. Sommige mensen van ons groepje gaan na de lunch een tukkie doen, wij niet, wij gaan douchen en de spullen bij elkaar rapen. Om 17.30 uur komen we aan in Broken Hill. Een schattig stadje waar het op dat moment 34 graden is met een mega hoge luchtvochtigheid. Het perron hier is te kort voor onze trein dus moeten we eerst 5 wagons door voordat we van de trein kunnen. Er staan bussen klaar die ons in 5 minuten naar het Palace Hotel brengen. In dit kleine hotel, de naam doet anders denken, is de film Priscilla, Queen of the desert opgenomen. Hier krijgen we een Drag Queen performence te zien vol met muziek, glitter and glamour die 20 minuten duurt. Grappig maar niet geweldig. Ik loop dit kleine stukje terug en Frank gaat met de bus. Die hitte is killing. Vandaag eten we laat maar ook nu, volgens mij val ik in herhaling, is het eten weer fantastisch. Waarschijnlijk zit iedereen uit ons gedeelte er doorheen want alleen ons groepje zit nog in de bar. We hebben zoveel lol met elkaar, regelmatig rollen de tranen over onze wangen. We krijgen het zelfs nog voor elkaar om Andy de gitarist voor ons te laten spelen. We missen alleen het kampvuur nog. Ondertussen is het al 23.00 uur. De bar gaat bijna dicht maar het is nog zo gezellig, we zingen uit volle borst mee. Morgen zullen we ze allemaal gaan missen. 

Wat een nacht...... Soms hebben we het gevoel dat de trein van de rails af springt. Ach, thuis rusten we wel weer uit. Hopelijk gaan dan ook de wallen onder de ogen weg, je ziet ze groeien. We gaan onze laatste maaltijd aan boord van deze trein nemen. Zelfs bij het ontbijt krijg je een menukaart met keuze mogelijkheden. Nog 1x het ochtend ritueel en dan kan de rits van de tas dicht. Wat een geweldig avontuur was dit wat we zeker niet hadden willen missen.

Foto's volgen nog.......