Dag 7 en 8, Bon bini Curaçao

Tweede zeedag. De wind is in kracht toegenomen. Als we na het ontbijt op een ligbedje plaatsnemen zie je de handdoeken eraf waaien en van een mevrouw voor ons waait haar t-shirt jurkje het water in. Die zien we nooit meer terug……. We smeren ons helemaal rot maar ondanks dat moeten we na twee uurtjes de zon uit. Je wordt letterlijk geroosterd. Drie dagen geleden gaven wij nog licht nu is het stoplicht jaloers op onze kleur rood…….. 🤣🤣 Zwemmen aan boord van een schommelend schip is ook best grappig. Het lijken golfen maar toch is het anders. Je wordt een soort van heen weer geklotst. Het bubbelbad naast de sea view pool is verbazingwekkend warm, meestal zijn het van die pislauwe badjes. 
In de schaduw is het goed toeven. Een echte lunch slaan we over we nemen een pizza to grab. New York Pizza heeft een kraampje waar ze de hele middag pizza’s bakken. Goed heet en lekker knapperig. Daarna heerlijk een uurtje in de hydropool gehangen. Frank wil thuis de massagestraal wel, heerlijk. Zal de aannemer even bellen of dat nog kan. 😜 
Tijd voor een middag dutje. Het leven aan boord is toch vermoeiender dan gedacht. Frank gaat een uiltje knapen en ik kijk een film. Lang leve de airco.
Het eten is weer fantastisch. Daarna schuiven we aan in het grote theater om naar Alx Xandr te kijken. Wat die man allemaal kan op een Steeldrum is niet normaal. De dag is omgevlogen, morgen doen we Curaçao aan.

Gedurende de nacht is de wind gaan liggen en kunnen mensen met zeeziekte ook weer rustig slapen. Daar hebben wij gelukkig geen last van. We staan vroeg op, halen koffie in het restaurant en gaan buiten op dek 9 kijken hoe we de port van Curaçao binnenlopen. Zo herkenbaar omdat we dit eiland redelijk goed kennen. Voor ons is de Sypmhony of the seas aangemeerd. Wel een maatje groter dan de onze met een klimmuur en twee glijbanen achterop. Hier zitten meer bemanningsleden op dan op ons schip passagiers. Bijna 2400 om precies te zijn. Tot 2022 was dit het grootste schip ter wereld. Niet ons ding maar wel indrukwekkend om te zien.
Na het ontbijt en de andere ochtendrituelen gaan we van boord. Ook hier geen shore excursion geboekt. Lekker door Willemstad gestruind, nog meer zonnebrand gekocht en op de Handelskade een terrasje gepakt. Hier zit je recht tegenover de enige draaiende houten pondjesbrug (koningin Emmabrug) ter wereld. Deze 168 meter drijvende brug met 16 pontons “vaart” letterlijk weg van Punda naar Otrobanda, daar zit hij nml. vast. Mensen springen nog snel naar de brug of de kade op terwijl hij al wegdraait, dit zal je in ons land nooit zien gebeuren. Als de brug open staat vaart er een bootje om mensen naar de overkant te varen. Geen oponthoud dus!!! Je kijkt je ogen uit zeker als er vlak voor je neus een groot containerschip binnenkomt. Al kijkend naar dit alles genieten wij van een ijskoffie.

De maag laat zich horen, we moeten gaan lunchen zegt ze. We stiefelen even terug naar onze boot, scoren een salade en zoeken de schaduw op. Het is vandaag weer bloedheet. De meter geeft 30 graden aan met gevoel 38. We wilde nog wat gaan wandelen maar in deze hitte en aangebrande huid slaan we dat over. We vermaken ons prima aan boord. Na het diner nog even naar een show en om 22:30 uur staan we op dek om de boot weer te zien vertrekken. In no time zijn de trossen los en naar binnen gehezen en varen we verder. Morgen een zeedag en daarna begint voor ons het echte avontuur met bestemmingen waar we nog nooit geweest zijn en natuurlijk het Panama kanaal.